WSPÓŁUZALEŻNIENIE

Współuzależnienie nie jest chorobą – jest pewną postawą, sposobem przystosowania się do sytuacji problemowej. Sposobem który jest źródłem cierpienia. Pojęcie to odnosimy do osób, których partnerzy i/partnerki są uzależnieni /nie ma znaczenia czy od alkoholu czy innych substancji, czy hazardu, seksu, internetu, itd/.
Osoby współuzależnione mają tendencję do podporządkowywania się, poświęcania się, usprawiedliwiania osób wyrządzających im krzywdę /psychiczną, moralną, fizyczną, seksualną/. Cechuje je nadmiarowe poczucie winy, brania zbyt dużo na siebie, niezdolność do wyrażania własnych potrzeb.Zacierają się granice pomiędzy “ja” indywidualnym a „ja” partnera. W takiej sytuacji trudno jest realizować własne potrzeby, których często osoba współuzależniona nie potrafi nawet określić. Osoby współuzależnione znacząco częściej cierpią na zaburzenia psychosomatyczne, stany lękowe i depresyjne, pustkę duchową, poczucie beznadziei.

Taka postawa jest kulturowo przypisywana kobietom w społeczeństwach patriarchalnych, i występuje też w rodzinach opartych na autorytarnym wzorcu.

Osoby współuzależnione są zwykle bardzo zależne, mają trudność w separacji psychicznej -osoba współuzależniona często “nie widzi siebie”, nie potrafi określić własnych potrzeb, nie umie wyznaczać granic, żyć własnym życiem.
Terapia jest potrzebna tym osobom by mogły “zbudować się”, niejednokrotnie od podstaw. Jestem gotowa towarzyszyć ci i wspierać moją wiedzą i doświadczeniem w tej pracy. Zapraszam.